Wednesday, May 28, 2008

Terza edizione del Premio Internazionale “Cristoforo Colombo e il Mare”


Noli (Italia) – 24 maggio 2008

Si è tenuta sabato 24 maggio nella prestigiosa Sala Comunale di Noli (Savona) la cerimonia di consegna della terza edizione del Premio Internazionale “Cristoforo Colombo e il Mare” istituito nel 2006 dal C.N.C. (Comitato Nazionale per Colombo) per sottolineare l'impegno di coloro che a diverso titolo e sotto vari aspetti contribuiscono a diffondere la storia del Genovese e della Marineria.
La Giuria cosmopolita, presieduta .da Dario G. Martini, colombista di fama internazionale e affermato critico teatrale ha ritenuto assegnare i Premi 2008 alla Città di Noli ed allo storico capoverdiano Antonio Correia e Silva.
Componenti della Giuria 2008, oltre al già nominato Dario G. Martini era così composta::

Italia - dr. Bruno Aloi (residente del C.N.C.)- prof. Marino Giuseppe (Presidente Società Nazionale di Salvamento)

Albania – dr. Alban Daci (giornalista pubblista)

Costa d'Avorio – Emile Tourè (imprenditore)

Ecuador – Tanny Lyn Garcia (direttore editoriale)

Finlandia – com.te Tom Joutsia (dirigente navale)

Francia – prof. Marie Thérèse Peri (educatrice scolastica)

Kazakistan – d.ssa Saule Kenzebaeva (imprenditrice)

Panama – d.ssa Neslin Arce Mendizabal (Console Generale di Panama a Napoli)

2006 - Prima edizione all'Auditorium Leone XIII di Milano di fronte a mille persone, con la premiazione del colombista Dario G. Martini e del comodoro Josè Miguel Escrich, presidente dell'International Yachting Club “Hemingway” di Cuba.

2007 - Seconda edizione al Porto Antico di Genova (Piazzale delle feste), nel corso della manifestazione “Giornata della civiltà andina” e davanti a circa tremila persone. Premiati l'ex direttore emerito dell'Archivio di Stato di Genova, prof. Aldo Agosto, ed il presidente della Repubblica Dominicana.

Il vicesindaco ed assessore al turismo di Noli, prof. Alberto Peluffo, ha portato i saluti dell'amministrazione comunale ringraziando per il Premio che la Giuria ha voluto assegnare a Noli e ricordato gli stretti legami che vanno avanti da anni con il C.N.C., subito dopo Bruno Aloi, presidente del Comitato Nazionale per Colombo ha fatto una breve una relazione sul perchè del Premio ed ha presentato lo scultore ufficiale, lo spezzino Claudio Caporaso che ha spiegato tecnicamente come ha dato volto al grande navigatore genovese.
Il prof. Giuseppe Milazzo, coordinatore generale del C.N.C. per la ricerca storica sui grandi navigatori liguri, è intervenuto con una applaudita relazione “Cristoforo Colombo a Savona. Genesi e formazione del genio marinaro nel capoluogo del Ponente Ligure tra il 1470 ed il 1474.
Da rimarcare che il prof. Milazzo ha recentemente identificato in Valcada la vera residenza savonese di campagna della famiglia del grande navigatore genovese.
La d.ssa Neslin Arce Mendizabal, Console Generale del Panama, nonché CNC Ambassador of Goodwill for the Republic of Panama, giunta da Napoli espressamente per consegnare il Premio per la parte marinara alla Città di Noli, in rappresentanza della Giuria ha letto la motivazione:
“alla quinta repubblica marinara, patria del navigatore Antonio da Noli, scopritore dell'Arcipelago del Capo Verde, rada da cui salpò il 31 maggio 1476 Cristoforo Colombo imbarcato sulla nave “Bechalla” lasciando definitivamente la natia Liguria”.
Per la parte storica, il Cap. Superiore Macchina, Ezio Nazari, CNC Ambassador of Goodwill for the Republic of China, ha consegnato il Premio a Crisanto Borja, presidente dei Capoverdiani della Liguria, che ha ritirato il Premio per lo storico prof. Antonio Correia e Silva, dell'Università di Capo Verde, “per gli approfonditi studi sulla presenza dei navigatori liguri nelle isole Capo Verde”.
Erano presenti, tra gli altri, Mario Cunietti, sindaco di Castelnuovo Bormida, il gruppo storico Civitas Nauli, la signora Lemei Huang delegata ligure del C.N.C. per i rapporti con la Cina, il giornalista albanese Alban Daci membro della Giuria del Premio ed il giornalista Gianni Zaccone delegato del C.N.C. per il Piemonte,nonchè una nutrita presenza di ex allievi del Nautico “Leon Pancaldo” di Savona costituitisi lo stesso giorno in Associazione a bordo della nave Costa Classica in porto a Savona.

Thursday, May 15, 2008

Një insekt që fshikullon erën















Dr. Bruno Aloi, Shkrimtari G. Martini
dhe Dr. Alban Daci



Ekspertët e mëdhenj të tetë kombeve ( Shqipëria, Bregu i Fildishtë, Ekuadori, Finlandia, Franca, Kazakistan, Peru dhe Italia) në mars 2007 iu dorzua njëzëri Dario G. Martini, çmimin “Kristofor Kolombo dhe Deti” për tekstet më të mira të përhapura në botë mbi jetën dhe ndërmarrjet e zbuluesit më të madh të gjitha kohërave.
Shqipëria është përfaqësuar nga Dr. Alban Daci, që është anëtarë i kësaj jurie ndërkombëtare, e cila mban emrin “Kolombo”.







Ky është titulli i librit , shkruar nga shkrimtari Dario G. Martini që u publikua sot në sallën kryesore të Bashkisë së qytetit të Genovës. Aktiviteti i përurimit ishte organizuar nga dr. Bruno Aloi, kryetar i “Komitetit Kombëtar Kolombo”, që përshëndeti të ftuarit. Të pranishëm në sallë ishin miq, intelektual, gazetar dhe kritik letrarë. Në këtë mozaik nuk mungonte as prezenca e shqiptarëve, isha edhe unë, i pranishmi special. Them special, sepse për herë të parë në veprat e këtij shkrimtari të madh flitej dhe për një shqiptarë.
Pikërisht nga fundi i faqes tetë citohet dhe z. Alban Daci, si gazetar dhe anëtarë i jurisë ndërkombëtare “Kolombo” që i ka dhuruar Dario G. Martinit çmimin e merituar “Kristofor Kolombo dhe Deti”.
Për mua jo vetëm që është kënaqësi dhe nder që të jem pjesë e përmbajtjes së këtij libri, por që në të njëjtën kohë, përfaqësoj në mënyrë të denjët vendin tim, origjinën time si një shqiptar që aspiroj me intelektin tim, si një eksplorues dhe aktor progresist në kozmosin e kulturës moderne të qytetit të Genovës.
Libri i kushtohet eksploruesit dhe lundruesit më të madh të gjitha kohërave, Kristofor Kolombo, që me zbulimet bëra dha kontributin e tij në zhvillim, integrimin, shkëmbimin e kulturave të ndryshme në botë. Unë, mendoj se eksploruesit më të mëdhenj të kohërave moderne janë shqiptar. Prandaj, edhe unë mesin e këtij realiteti ndjehem sadopak në shpirtin tim si Kolombo i kohërave moderne.




Nga e majta: Shkrimtari Dario G. Martini, Dr. Bruno Aloi kryetar i "Komitetit Kombëtar Kolombo" dhe Dr. Alban Daci

Wednesday, May 14, 2008

Aty ku malet flasin si dëshmitar të kohës

Dott. Alban Daci
Botuat sot me datë 16 maj 2008
Tek Gazeta "Ndryshe"

Në Shqipëri ka shumë realitet jetësore që për interesa të caktuara ose më saktë për mos interesim nga shtypi shqiptare fshihen. Janë realitete qe i prekim çdo ditë, që i trashëgojmë nga historia, por që nuk kemi dëshirë apo guxim ti pranojmë si dhe pse jo ti publikojmë për tua rikujtuar atyre që ndoshta i kanë harruar ose nuk i kanë përjetuar asnjëherë.
Ndoshta janë argumente që nuk na sjellin përfitime, por mos të harrojmë se të gjithë ne që përpiqemi të shkruajmë, në qendër të objektivave dhe temë kryesore në krijimet tona duhet të kemi njeriun, duke e përshkruar jetën e tij të zhveshur dhe të thatë ashtu siç dëshmohet me të vërtet, jo vetëm me realitete të bukura, me emocione pozitive, me vizione magjepse për të ardhmen, por edhe me dëshpërime, me mjerime, ku e ardhmja nuk është e sigurt dhe e garantuar.
Të gjithë jemi të vetëdijshëm për mjerimin e tejskajshëm që ekziston në disa zona të Shqipërisë, sidomos në Veri, ku kemi të bëjmë me të njëjtin mjerim migjenian, ku buka është privilegj dhe jo domosdoshmëri, kur dituria është ëndërr dhe jo realitet, ku jeta është monotoni dhe jo gjallëri e mbushur me emocione të bukura dhe me kujtime të çmuara.
Shqipëria e Veriut është zonë kryesisht më reliev malorë, ku mbizotërojnë malet e larta si dëshmi të qëndresës së malësorit kundër pushtuesve të huaja si: dëshmitar të historisë së evoluimit të shoqërisë shqiptare mes sakrificave dhe mbijetesës.
Dikush nga ju mund të pyes se si e bëjnë jetën banorët e këtyre zonave? Unë, do të thoja se ato realisht nuk jetojnë por përpiqen te jetojnë. Kjo do të thotë se përpiqen të jetojnë për inerci, sepse kushtet nuk janë as të kënaqshme dhe as të pranueshme.
Zoti, ju ka dhuruar një natyrë të mrekullueshme me shumë burime ujore të kristalta dhe të ftohta, ju dhuroj pyje të gjelbra, ju dhuroj një mençuri të mrekullueshme natyrore, ju dhuroj një tokë të begatë me minerale dhe me vlera të rralla ushqyese.
Banorët e këtyre zonave edhe pse kishin gjithë këto të mira të natyrës, nuk kishin atë më thelbësoren përkujdesjen e institucioneve shtetërore. Kjo ka bërë që koha të ec thjeshtë në konceptin kalendarik dhe jo e shoqëruar me proceset e modernizimit shoqëror për të ndryshuar kushtet dhe mënyrën e të jetuarit.
Pas viteve 90-të ndodhi boomi i emigracionit, jo vetëm i jashtëm por edhe i brendshëm, si pasojë e kushteve të mjerueshme që kishin kaluar nga diktatura shfrytëzuese dhe izoluese komuniste. Shumë njerëz kishin arritur mjerimin e tejskajshëm shpirtërorë, ku ishin goditur me pa të drejtë nga e ashtë quajtura “Lufta e Klasave” si dhe ekonomikisht saqë kishin ëndërr të hanin një copë bukë të ngrohtë me djathë. Buka e ngrohtë nuk ekzistonte, sepse derisa vinte tek dyqani ishte bërë gurë e fortë, kurse djathi ishte luks që mund ta konsumonin vetëm anëtarët e “partisë së lavdishme” (që lavdëroj disa injorant dhe luftoj intelektualët e vërtetë) .
Kam dëgjuar që kishte nëna që kishin të sëmurë fëmijët e tyre dhe kishin nevojë për pak qumësht që ta ushqenin dhe lusnin me ditë të tëra çobanin e zonës që t’iu jepte qoftë edhe një gotë.
Kam dëgjuar se shumë njerëz janë detyruar ti kalojnë lumenjtë e rrëmbyeshëm malor me not në mes të dimrit për të shkuar në vendin e punës, sepse nuk kishte urë, ose ura ishte thjeshtë si skemë projektuese, sepse i kishin mbetur vetëm kavot, pasi dërrasat i kishte marrë lumin herë pas here nga rrymat e forta.
Kam dëgjuar se gratë kanë punuar si skllave gjithë ditën duke bërë gropa dhe shpyllëzime për 30 pikë dita që ishin të barabartë me një bukë të mykur dhe kaq.
Kam dëgjuar se nxënësit më të mirë dhe më të zot nuk mund të fitonin bursat më të mira të shkollimit, sepse nuk ishin komunist dhe se babai i tyre kishte qenë ndër të parët intelektual në nivel kombëtar që kishte kryer arsimin e lartë jashtë vendit dhe se kishte thënë se komunizmi është sistem që sjell varfëri dhe mjerim.
Kam dëgjuar se partia kishte menduar të kultivonte grurin në maje të malit të Korabit si dëshmi zhvillimi dhe prosperitetit.
Kjo situatë e vërtetë ferri ishte bërë e padurueshme dhe i kishte kthyer këto zona në kampe përqendrimi, të ngjashme me ato të nazistëve gjerman.
Fillimet e viteve 90 sollën shpresën e madhe dhe për zonat malore si dhe për malësorët e ndershëm, duke shpresuar se më në fund dhe zhvillimi dhe modernizimi ti prekte nga afër duke ju dhuruar mirëqenie. Realiteti i ndërtuar dhe i sapo nisur ishte një zhgënjim i radhës për banorët e këtyre zonave, sepse jo vetëm që nuk solli metamorfozën e modernizimit, por solli emigrimin e jashtëm dhe të brendshëm si e vetmja rrugë për tu larguar nga mjerimi në kërkimin e jetës normale.
Shumë familje malësore më në fund patën në duart e tyre një shans për tu larguar nga vendbanimet e tyre drejt të ardhmes të paqartë dhe plotë mundime dhe vështirësive të reja. Kjo ishte e vetmja risi që u bë e pranishme në fatet e tyre të jetës në ndryshim me të kaluarën e izolimit të plotë.
Kështu shumica e tyre të detyruar nga mungesa totale e infrastrukturës, të shërbimit shëndetësor, të telekomunikacionit, të arsimit, të punësimit me pak fjalë të kushteve minimale për të ndërtuar të ardhmen e ëndërruar, morën vendimin që nuk e kishin marrë asnjëherë më parë, as në periudhat e luftërave dhe invazioneve për të braktisurat shtëpitë e tyre, vendin e të parëve, vatrën e trashëguar brez pas brezi për tu larguar drejt Shqipërisë së mesme si: në qytetin e Tiranës dhe atë të Durrësit.
Megjithatë, një numër familjesh të lidhur fortë me traditën dhe me tokën nuk mundën që ta thyenin këtë tabu dhe pranuan më mirë mjerimin dhe mbajtjen e trojeve të trashëguar nga të parët se sa ndoshta shpresën e jetës më të mirë për të ngritur banimet e tyre me afër me pushtetin qendror dhe më në qendër të Shqipërisë.
Fenomeni i shpërnguljes solli braktisjen e fshatrave të tërë, ku në rrugët e tyre më parë dëgjoheshin zërat ë fëmijëve, kurse sot kanë ngelur vetëm gjurmët e tyre në baltë si dëshmi se aty kohë më parë ka pasur jetë, kullat që më parë ishin të kuvenduara me malësor mikpritës, bujar dhe të besës tani ngjajnë si muze të një periudhe që kohë më parë është jetuar, por që tashmë mbetet si relik e vendosur në historinë e demografisë njerëzore.
Nëse më parë gjatë natës dritat e shtëpive tregonin se sa shumë të populluar ishin fshatrat e këtyre zonave, sot është e vështirë të gjesh ndonjë dritë shtëpie që vezullon ne mesin e natyrës së qetë dhe të botës së harruar. Është njësoj sikur të mundohesh të shikosh në një natë pa hënë dhe më vranësira, yjet në qiell, ku maksimumi në horizontin e shikimit mund të arrish të dallosh me shumë mundime dy tre yje.
Tani një fëmijë i një fshati, ku ka mbetur vetëm një shtëpi duhet të ec me orë të tëra që të takoj një bashkëmoshatar të tij për të luajtur dhe në rast se: gjatë rrugës rrëzohet dhe vritet papritmas, i duhet të rezistoj, duke duruar dhimbjen, derisa babai i tij të kërkoj dhe të gjej ndonjë makinë që mund ta dërgoj në spital, nëse është me fat dhe babai ka gjetur makinën duhet të rezistoj derisa të mbaroj udhëtimi i gjatë nga zona e tij deri tek spitali i qytetit më të afërt. Nëse nuk arrin që të kombinohet të gjithë këto faktor në favor të shërimit të tij, atëherë duhet ti lutet zotit që ti bëj mëshirë dhe t’ia fal jetën edhe kësaj radhe.
Në mëshirën e fatit në këto zona janë dhe nga institucionet e arsimimit bashkë më grupin pedagogjik që kanë në gjirin e tij. E kam fjalën për shkollat e nivelit të arsimit fillor, tetëvjeçar dhe të mesëm. Në shekuj malësorët janë shquar për nivele të larta të inteligjencës natyrore, por që të jesh në një hap me kohën nuk mjafton vetëm kaq, duhet të fillosh të mësosh të shkruash, të lexosh dhe pastaj hap pas hapi të kuptosh në formë shkencore proceset që ndërtojnë kompleksin jetë.
Pra, është i domosdoshëm ndjekja dhe frekuentimi i shkollës. Juve më të drejtë mund të kërkoni të dini në çfarë niveli janë shkollat në këto zona? Pjesë më e madhe e stafit pedagogjik nuk është me arsim dhe kualifikim përkatës, kjo nuk ka ndodhur se në këto zona nuk ka intelektual dhe mësues të merituar, por të gjithë të merituarit dhe më të kualifikuarit janë larguar në emigrimin e brendshëm dhe të jashtëm. Mund të ndodh që dikush që sapo ka mbaruar shkollën e mesme të filloj të jap mësim në tetëvjeçare pse jo edhe ne gjimnaze. Atëherë car mund të pritet nga një panoramë e tillë? Sigurisht që jo një brez i përgatitur dhe i pajisur me kapacitete të forta intelektuale!
Epo mirë do të thoni juve se ata mund të jetojnë duke kultivuar tokat e tyre me drithëra dhe perime. Në disa zona mund të themi që termi teknologji për punimin e tokës dhe kultivimin e drithërave nuk ekziston. Nëse dikush nga ju do të kërkoj me kureshtje se nëse ka akoma skllevër edhe në ditën e sotme?
Unë do ju këshilloja me keqardhje të vizitoni këto zona, ku do të gjeni jo skllavërinë e detyruar me forcë dhe të ushtruar me dhunë, por vet skllavërimin e këtyre banore që përdorin mjetet rrethanore të periudhës së Egjiptit të lashtë si: shati, lopata, kazma për të punuar tokën. Janë të vetë skllavëruar për siguruar bukën e misrit gjatë dimrit cila do ju mbaj frymën deri në verën e ardhshme.
Ka ndoshta edhe skena qesharake për botën modern, ku mund të shikosh një fshatar që punon tokën me pamend dhe nga pa mundësia për të pasur një pe çe, ka përdorur imagjinatën e nevojës dhe ka përshtatur gomarin dhe kaun. Kështu që tokën nuk e lë pa punuar dhe mund të ketë drithë që ta bluaj për të gatuar bukën e misrit në periudhën e dimrit si dhe mund të ketë bërë groshe mjaftueshëm sa për ta shoqëruar atë.
Disa familje ndoshta mund të krenohen se marrin edhe asistencë sociale si për shembull 2000 lekë te vjetra në muaj. Me një shumë të tillë sot nuk mund të kryhet asnjë nevojë. Prindërit e tyre nuk mund të sigurojnë qoftë edhe rrobat për fëmijët dhe jo më pastaj të mendohet që t’iu garantojnë librat dhe mjetet didaktike që ju duhen për mësuar në shkollë.
Kjo është situata e vërtet që faktetsisht përjetojnë në jetën e përditshme banorët e këtyre zonave. Mjerimin e tyre me rënien e perëndimit e dëshmojnë malet e larta të këtyre zonave të thella, ku me hijen e tyre të rëndë dëshmojnë një jetë të varfër dhe të heshtur, ku natyra vendos fatet dhe përcakton të ardhmen e tyre.
Në mbrëmjen e heshtur malet si dëshmitar shekullor fillojnë të tregojnë dhe të flasin për historinë dhe për problemet e këtyre zonave, sepse askush nga ato që duhet ta bëjnë një gjë të tillë nuk e bëjnë.
Janë pikërisht këto male, ku malësorët kanë vënë ndër shekuj banimet e tyre, janë këto male që shumë herë kanë qenë mburojë e vërtet nga rreziqet e sulmeve armike. Më mirë se këto male askush nuk i njeh problemet dhe vështirësitë e këtyre të banorëve të braktisur nga koha moderne, nga industrializimi, nga Shteti, të lënë në mëshirën e fatit dhe të natyrës. Shpresojmë që të paktën natyra me ligjet e saj të jetë e mëshirshme për këto banor ashtu siç ka qenë deri tani, duke lënë që monotonia të rrjedh e qetë në karvanin jetësor.

Monday, May 5, 2008

Shqipja në Genova si uji i kristaltë


Nga Alban Daci
Botuar me datë 06 maj 2008 tek gazeta "Ndryshe"



Sot, në bregun e bukur dhe të magjishëm të qytetit te Genovës kishte rënë dielli që shkëlqente mbi ujin e kristaltë duke reflektuar shpresë dhe gëzim tek qytetarët e këtij qyteti që mbart në vete një histori të shkëlqyer, ku një rol të rëndësishëm dhe të fortë kanë luajtur edhe shqiptarët.
Sot, e diel në kalendar dhe kohë e bukur me diell të ngrohtë në parashikimin e motit. Pasi hëngra drekë, duke medituar si mërgimtar larg vendit tim shkova në qendër të qytetit për pirë një kafe tek “Bar Historia”, pasi edhe ne shqiptarët kemi bërë histori ndër shekuj që besoj se akoma nuk ka mbaruar në linjën e saj njerëzore.
I ulur jashtë në një tavolinë, ku rrezet e diellit më ngrohnin, më bënin të meditoja dhe të mendoja për Shqipërinë time të dashur që ndodhet shumë kilometra larg sipas lundruesit satelitor dhe shumë afër lundrimit tim shpirtëror. Me merr në telefon Bruno Aloi, miku im dhe presidenti i “Komitetit Kombëtar Kolombo” dhe më thotë: Alban, kam një surprizë për ty, po të kaloj një mik që këndon shqip. Unë, u gëzova dhe i thashë me vërtet?
Pa u prezantuar filloj menjëherë duke kënduar në shqip, zotëria që më kaloj në telefon Bruno. Po këndonte këngën e mrekullueshme arbëreshe “Oj e bukura more”. Mu kënaq shpirti, sepse këndonte bukur, po edhe se po këndonte një këngë të mrekullueshme arbëreshe.
Pasi mbaroj këngën të cilën e dëgjova me shumë kënaqësi dhe mallëngjim më tha: ti je zoti Daci? Po unë jam i thashë. Pastaj e pyeta po ju kush jeni? Jeni italian që keni mësuar shqip? Jo më tha unë jam Shqiptarë (Arbëresh) jo italian. I shpreha kënaqësinë time që po flisja me vëllaun tim shqiptarë dhe menjëherë i kërkova që të takoheshim.
Ai më tha takohemi nga ora pesë pasdite dhe lidhu me Brunon për vendin. I thashë patjetër dhe mezi pres që t’iu takoj dhe ju falënderoj shumë për këngën që kënduat aq bukur saqë trazoj shpirtin me emocione dhe kujtime.
Kaloj Bruno në tel, të cilin e falënderova menjëherë për surprizën që më bëri dhe e pyeta se ku mund të takoheshim. Ai më tha: Alban në orën pesë pasdite tek “Porti antik” bëhet festa e “San Franceskos”, ku je i ftuar edhe ti si delegat i “Komitetit Kolombo” për Shqipërinë. Të presim aty në orën pesë. Ok! Shihemi më vonë i thashë,
Mbylla telefonin dhe po qëndroja akoma tek bari nën shoqërinë e rrezeve të diellit dhe në dialogun e heshtur të kafesë, i zhytur plotësisht në mendime dhe i emocionuar nga “E bukura more” që sapo dëgjova.
Ngaqë ne shqiptarët kemi karakterin e kthimit të respektit dhe kënaqësisë, mendova që vëllait arbëresh në cilësinë e kryetarit të organizatës shqiptare “Gjenerata Re Shqiptare”, ti dhuroja në shenjë vëllazërie dhe dashamirësie flamurin shqiptar që mbahet në xhaketë.
Kështu bëra! Mora flamurin që mbaja në xhaketën tim dhe u nisa rreth orës katër e gjysmë për të shkuar tek festa e “San Franceskos” që behej tek “porti antik”, ku dhe unë isha i ftuar.
Sapo arrij përshëndetem dhe takohem jo vetëm më mikun tim, por me mikun e gjithë shqiptarëve këtu në Genova, Brunon, të cilin e pyes, ku është vëllai im arbëresh? Bruno, më thotë vjen tani nuk vonohet shumë. Kështuqë shkova dhe u ula me të ftuarit e tjerë në sallën e improvizuar jashtë në “Piazza” (shesh”) krahas të ftuarve të tjerë.
Pa kaluar shumë kohë, befas me prek dikush në shpatull dhe më thotë ç'kemi mik? Ju jeni shqiptari më të cilin fola sot? Po i them unë? Ah! I Gëzuar më thotë unë jam Francesko, arbëresh. Po flisja italisht me të, por më kundërshton dhe më thotë kam qejf të flasim shqip.
Po ju përgjigja, madje është kënaqësi për mua. Më tha se Sot, me gjithë qejf dhe gëzim para gjithë të ftuarve do të këndoj dy këngë shqiptare “Moj e bukura more” si dhe “Lule, lule”.
Parasëgjithash, është një kënaqësi për mua që të takohem me një arbëresh, pasi edhe pse kanë kaluar shumë shekuj, ndjehen dhe janë krenar që janë shqiptarë si dhe prezantojnë në mënyrë të shkëlqyer kulturën shqiptarë në Itali.
Prandaj, në emër të organizatës “Gjenerata Re Shqiptare” dua t’iu dhuroj flamurin shqiptarë si dhe ta vendosni në xhaketë gjatë kohës që do të këndoni. Ju bë shumë qejfi, i gëzuar më thotë po patjetër, sepse unë jam shqiptar.
Vuri flamurin në xhaketë dhe u ngjit në skenë.
Para se të fillonte të këndonte tha: dua të përshëndes një mik, një vëlla shqiptar që sapo e njoha, zotin Daci, si dhe të gjithë vëllezërit e mi shqiptarë duke ju dedikuar këto këngë të mrekullueshme shqiptare.
Sapo filloj të këndonte, zëri i tij i mrekullueshëm dhe emocionues si dhe ritmi i gjallë i muzikës shqiptarë ndezi flakën dhe atmosferën e festës në sheshin e hapur të qytetit të Genovës. Në ato momente zemra ime u freskua dhe çeli si një lule në një ditë të mrekullueshme pranvere, ku dielli dhe kënga e Franceskos krijuan fotosintezën Atdhe në shpirtin tim dhe kulturën e bukur shqiptare në mendjet e qytetarëve italian.
E gjithë salla po e shoqëronte me duartrokitje të forta, duke treguar se kultura është armë e fortë integrimi dhe sensibilizimi mes popujve. Kjo atmosferë më emocionoj pa masë saqë po këndoja me gjithë shpirt.
Pas kësaj atmosfere të mrekullueshme, u takova përsëri me vëllaijn arbëresh dhe i thashë dua të flasim për tu prezantuar më mirë. Patjetër më tha, pasi ne shqiptarët kur takohemi qoftë edhe në herën e parë takohemi si vëllezër. Faleminderit shumë ju përgjigja. I bëra komplimentet e mia për zërin dhe për mënyrën e të kënduar, sidomos për përcjelljen e emocioneve që bëri. Pastaj e pyeta sa kohë keni që këndoni? Ai mu përgjigj duke qeshur që kur kam lindur! Më bëri shumë përshtypje përgjigja e tij filozofike.
Francesko, po më thoshte jo vetëm që është shqiptar, por që ka lidhje të forta me Shqipërinë, pasi kur shkon atje ndjehet si në shtëpinë e tij. Vitin e kaluar kishin krijuar dhe organizatën Ital-Alban, si dhe është anëtar i grupit folklorik arbëresh që quhet “Mot më parë” . Kishte pasur rastin të njihej me tenorin shqiptar Kastriot Tusha dhe të këndonte me këngëtarin Ilir Shaqiri.
Dua t’iu tregoj me këtë që përjetova unë sot se: Arbëreshët janë krenar që janë shqiptar, dhe këndojnë këngë shqiptare.
Po ne shqiptarët e Shqipërisë? Ne duhet të jemi jo vetëm krenar, por të detyruar që kulturën tonë, muzikën tonë ta prezantojmë në botë.
Ne, duhet t’iu tregojmë të tjerëve se imazhi i shqiptarëve nuk është ai që krijohet padrejtësisht nëpër televizione, por ajo që ne kemi ndërtuar dhe trashguar ndër shekuj si një popull me vlera dhe histori të jashtëzakonshme.
Muzika jonë , çel jo vetëm zemrat tona të plagosura nga realitet e politikës së keqe që faktetsisht ka pasur në dorë fatet e vendit tonë, por zemrat e çdo qytetari të civilizuar të botës, që pranon integrimin dhe që diversitetin e shikon si pasuri.








Digjitura e fotos: nga e majta Francesko Maria Arbëresh, Virginia Barrett, aktore dhe regjisore si dhe Dott. Alban Daci, kryetari i organizatës "Gjenerata Re Shqiptare".